مهار انتهایی
در بتن پیش تنیده، دو انتهای مرده و زنده وجود دارد. در انتهای مرده، کابلها با روشهای مختلف در جای خود ثابت میگردند و در انتهای زنده، کابلها به وسیله جک کشش کشیده شده و توسط گوه در صفحه مهاری (هد انکور) ثابت میشوند.

انتهای مرده (Dead End):
روشهای مهار کردن فولاد پیش تنیدگی در انتهای مرده به شرح زیر میباشد:
- مهار گوهای: مهارهایی که بر عملکرد گوه ای استوار هستند، توسعه بیشتری نسبت به سایر سیستم های مهار انتهایی پیدا کرده اند. در این سیستم، با تکیه بر عملکرد گوه و اتصال اصطکاکی آن به کابل، مهار انجام میشود. مهار گوه ای انتهای مرده در پیش تنیدگی با کابل روکش دار (Unbonded PC Strand) استفاده می شود.

عملیات کشش انتهای مرده گوهای جهت قفل شدن کابل در صفحه مهاری (انکوریج)، قبل از بتن ریزی و به صورت کششی خفیف انجام میشود. با توجه به نبود بتن جهت اتکای صفحه مهاری برای انجام عملیات کشش، میتوان میان جک و صفحه مهاری یک قطعه فولادی کمکی به عنوان تکیه گاه موقت قرار داد. همچنین در صورت سفارش کابل در طولهای مشخص، عملیات کشش کابل جهت قفل شدن در صفحه مهاری، در محل کارخانه و توسط دستگاه مخصوص انجام میشود.

- مهار پیازی: در این سیستم، انتهای کابلها توسط دستگاه مخصوصی که به یک پمپ هیدرولیک متصل است، تغییر شکل داده شده و اصطلاحا پیازی شکل میشوند و معمولا با یک میلگرد یا یک ورق فلزی در جای خود درون بتن ثابت میشوند. در سیستم گیردار (Bonded) معمولا از این نوع مهار استفاده میشود.

- مهار دکمهای: در این سیستم، مهارها (انکوریج) با دستگاه مخصوص به انتهای کابلها پرچ میشوند و توسط یک صفحه در داخل بتن ثابت میشوند. از این نوع مهار در سیستم گیردار (Bonded) استفاده میشود.

- گلمیخ زنی: در این سیستم که فقط برای میلگردها یا مفتولهای پیش تنیدگی (جهت استفاده در قطعات پیش ساخته و پیش تنیده بتنی) استفاده میشود، انتهای مفتول توسط دستگاه های مخصوصی به صورت گرم یا سرد پرس شده و تغییر شکل میدهد؛ به صورتی که انتهای میلگرد در داخل تکیه گاه گیر کند.

انتهای زنده (Live End):
در انتهای زنده، پس از قالب برداری، کابل ها با توجه به تعداد آنها توسط جکهای تکی (mono) و یا چند تایی (multi) کشیده شده و توسط گوه در داخل حفره مخروطی شکل صفحه مهاری (انکوریج) ثابت میشوند تا از بازگشت آنها جلوگیری شود.
